Omnipleasant

Aiko’s thirteenth birthday. Indoor parties aren’t allowed yet.

My dear wife has summoned friends and family for a Corona-proof sidewalk party. Drive way party actually. Cause that’s where we put the garden table and cover every inch of it with cake.

Renilde’s baking skills lures people from distant and obscure places like Ghent and Langemark-Poelkapelle. She made gluten-free chocolate pastries, cheesecake, cinnamon rolls, tarte tatin and pecan pie. The latter is pure heroin.

It’s cozy, sunny, but cold. The small, changing groups of visitors stay out of the growing shade for as long as possible.

We feast, chat and laugh. Our teen undergoes all the attention with mild reluctance.

Afterwards I take care of the leftovers, without holding myself back.

Around four in the morning I wake up to pee. That works surprisingly badly. My bladder remains full. Are my insides disrupted by all that sugar?

Suddenly there’s a nagging pain in the lower left of my back. A cramp? A blocked line? It won’t stop! No matter what I try, standing, sitting or lying down, I can’t find a comfortable position.

I can’t sleep anymore. I go back and forth between bed and toilet. Neither number 1 nor 2 brings any relief.

“Stop it stop it stop it!” I beg of my body.

Then the puking starts. Long, loud and often. I don’t feel nauseous, yet I can’t hold anything in. Not even a sip of water. Plus point: the misery of vomiting masks the pain in my side.

In between, I watch a Taiwanese movie with depth and a severed hand in the soup.

When I finally fall asleep, my dreams are extra bizarre.

I wake up in the evening. The pain is almost gone. I feel a lot better. After a successful pee, shower and clean pajamas, I try my luck with prefab chicken soup and two craquottes.

The next day the doctor lets me fill a bottle. A small stick goes in to confirm my suspicion: a kidney stone!

Really? A kidney stone? Moi? I drink nothing but water and tea! I live healthy! (Unless there is cake.)

The doctor says I don’t have to change any habits. Still, I ask Google how to avoid further misery.

I learn that there are different types of kidney stones. You get them through predisposition and nutrition.

After reading conflicting info, green tea seems to remain a good idea. I decide to eat more citrus fruits, ginger and turmeric and to cut back on chocolate, salt and cashews.

There are no certainties in life.

I’m particularly disappointed with cashews.

Stoepfeest met niersteen

Aiko’s dertiende verjaardag. Binnen feesten mag nog niet.

Vrouwlief trommelde vrienden en familie op voor een Corona-proof stoepfeest. Opritfeest eigenlijk, want daar hebben we de tuintafel gezet en overladen met taart.

Renildes bakkunst lokt mensen van het verre Gent tot het obscure Langemark-Poelkapelle. Ze maakte glutenvrij chocoladegebak, cheesecake, kaneelrolletjes, tarte tatin en pecan pie. Die laatste is pure heroïne.

Het is gezellig, zonnig, maar koud. De wisselende groepjes blijven zo lang mogelijk uit de groeiende schaduw.

Er wordt gelachen en gezeverd. Onze puber ondergaat de aandacht met milde tegenzin.

Na afloop ontferm ik me over de restjes. Ik ken geen mate.

Rond vier uur ‘s ochtends word ik wakker om te plassen. Dat lukt verrassend slecht. Mijn blaas blijft vol. Is mijn binnenwerk ontregeld door al die suiker?

Plots voel ik zeurend zeer linksonder in mijn rug. Een kramp? Een geblokkeerde leiding? Het gaat niet over! Staan, zitten of liggen, niets voelt nog goed.

Slapen lukt niet meer. Ik schipper tussen bed en toilet. Nummer 1 noch 2 brengt verlichting.

“Stop ermee stop ermee stop ermee!” smeek ik mijn lijf.

Dan start het kotsen. Lang, luid en vaak. Ik ben niet misselijk en toch hou ik niets binnen. Zelfs geen slokje water. Pluspunt: de miserie van het overgeven maskeert de pijn in mijn zij.

Tussendoor kijk ik naar een Taiwanese film met diepgang en een afgehakte hand in de soep.

Wanneer ik dan toch in slaap val, zijn mijn dromen extra bizar.

‘s Avonds word ik wakker. De pijn is haast weg. Ik voel me stukken beter. Na een succesvolle plas, douche en een schone pyjama, waag ik me aan prefab kippensoep en twee craquottes.

De dag erop mag ik van de dokter een potje vullen. Daar gaat een staafje in dat mijn vermoeden bevestigt: een niersteen!

Maar echt zeg! Een niersteen? Moi? Ik drink niets dan water en thee! Ik leef gezond! (Behalve als er taart is.)

Volgens de dokter moet ik geen gewoonten veranderen. Toch vraag ik Google hoe die ellende te vermijden valt.

Ik leer dat er verschillende soorten nierstenen zijn. Je krijgt ze door aanleg en voeding.

Na tegenstrijdige info blijft groene thee een goed idee. Ik besluit om meer citrusvruchten, gember en kurkuma binnen te spelen, en te minderen met chocolade, zout en cashews.

Er zijn geen zekerheden in het leven.

Ik ben vooral ontgoocheld in cashewnoten.